menedżer na scenie
być może lubisz oglądać sztuki teatralne. pomyśl jak byś zareagował, gdyby reżyser w trakcie spektaklu wchodził co chwila na scenę i pouczał aktorów jak mają grać swoje role? czy taki spektakl miałby szansę odnieść sukces? jeśli uważasz, że takie zachowanie reżysera to zły pomysł, to dlaczego tak zachowujesz się w swojej firmie wobec współpracowników? dlaczego jesteś reżyserem, który wciąż strofuje swoich aktorów?
skrzydła motyla
być może chcesz, żeby pracownicy pracowali w określony sposób, być może chcesz ich czegoś nowego nauczyć, być może chcesz ich do pracy dodatkowo zmotywować.
wierzę Ci! i rób to, ale w inny sposób, bo z pewnością możesz to osiągnąć nie stojąc im wciąż nad głowami. menadżera i pracownika łączy bardzo delikatna ludzka relacja i jeśli chcesz, aby pracownik sam z siebie był zmotywowany do pracy, to nie możesz jej naruszyć. motywacja pracownika do pracy działa tylko wtedy, gdy pochodzi z jego wyboru, z jego wolnej woli. a „wolna wola” – jak powiedział al pacino – „jest jak skrzydła motyla – raz ich dotkniesz, a już nigdy nie oderwą się od ziemi”. dlatego menedżer nie dotyka skrzydeł motyla, lecz je podziwia i pozwala im błyszczeć w słońcu pracy.
nieruchomy poruszyciel
menedżer musi być niczym „nieruchomy poruszyciel” arystotelesa – poruszać wszystkimi samemu nie będąc poruszonym. menadżer-reżyser sprawia, że aktorzy poruszają się na scenie, a widownia jest poruszona w sercach i „kupuje” twoją sztukę. ciebie w tym teatrze powinno być jak najmniej, choć cały czas powinieneś sprawiać, aby każdy z aktorów miał wszystko, co potrzebuje do dobrej gry-pracy.
powiesz – to naiwne. powiesz, że musisz wciąż kontrolować pracowników, żeby dobrze pracowali. ale czy naprawdę jesteś w stanie wszystkich kontrolować? jeśli będziesz pracowników wciąż „cisnął”, to będą się czuli do tego zmuszeni i zaczną się przed twoją „wolą” bronić, stawiać opór. a przecież ty nie idziesz tam na wojnę, żeby zwalczać „ruch oporu”, lecz po to stajesz się menedżerem, żeby razem z zespołem dokonywać wspaniałych rzeczy.
pierścień gygesa
posłuchaj historii o pierścieniu gygesa. oto dawno temu, zanim grecja wstąpiła do strefy euro, uczciwy pasterz imieniem gyges znalazł czarodziejski pierścień. ów pierścień pozwalał człowiekowi stawać się niewidzialnym. i tak gyges zmiarkował, że może wiele rzeczy zrobić, bo nikt go nie zobaczy i nie złapie za rękę. i tak najpierw uwiódł żonę króla, potem zabił króla, aż w końcu sam stał się królem. pomyślisz być może, że do tego wszystkiego by nie doszło, gdyby gyges był pod ciągłym nadzorem. niewykluczone, że podobnie myśli wiele osób, które dlatego też pilnują swoich pracowników, swoich mężów, żon, partnerek, partnerów itd. ale czy taki rodzaj nieufnej „miłości” ma szanse powodzenia na dłuższą metę? czy taka miłość nie staje się więzieniem? czy nie pozbawia ona naszych partnerów wolnej woli? możesz starać się być doskonałym strażnikiem i wciąż pilnować drugiego człowieka, ale przy pierwszej okazji, gdy tylko tego zaniechasz, stanie się dokładnie to, przed czym chciałeś się ustrzec.
drugi człowiek, pracownik, będzie tylko wtedy lojalny wobec swojej firmy, gdy sam sobie będzie strażnikiem, gdy sam siebie będzie pilnował, żeby działać, pracować, kochać jak należy. taka osoba, nawet gdy zdarzy się jej okazja, żeby zdradzić swoją firmę, żonę, partnerkę … , nie zrobi tego, bo będzie powodowana prawdziwym uczuciem, które wybiera.
pozwól zatem ludziom być ludźmi i ciesz się razem z nimi życiem – docenią to nawet o to nieproszeni. a jeśli miałbyś wątpliwości, czy tak postąpić, pomnij te słowa:
„zgaśnij wątłe światło!
życie jest tylko przechodnim półcieniem,
nędznym aktorem, który swoją rolę
przez parę godzin wygrawszy na scenie
w nicość przepada – powieścią idioty,
głośną, wrzaskliwą, a nic nie znaczącą”.
william shakespeare ("makbet", tłum. józef paszkowski)
powiadam zatem – bądź człowiekiem i pozwól być człowiekiem.
esej jest podsumowaniem naszej algorytmicznej audycji w radiu algorytmia, której Jarek był gościem 26.03: